De stille rivier

De stille rivier

De titel van dit gedicht is ook die van een publicatie van mij uit 2021. Het is een bundel met gedichten gewijd aan Siena, haar inwoners en de Koningin van de Stad. Ik hoop dat de teksten gewaardeerd worden, want voor mij, die geen inwoner van Siena ben, is het niet eenvoudig om indrukken, gevoelens en gedachten over de hoofdstad van de Chianti-regio onder woorden te brengen. Een stad die werd opgericht ter ere van de Maagd en Moeder, met tradities die teruggaan tot in de nacht der tijden. De bekendste en meest geliefde daarvan is natuurlijk de Palio.

Zoals gezegd is deze bundel, geschreven in vrije versvorm, mijn persoonlijke eerbetoon aan Siena en haar inwoners.

Wanneer je deze ervaring zelf meemaakt, blijven bepaalde gevoelens in je achter, gevoelens die moeilijk onder woorden te brengen zijn – vooral als je geen Sienees bent. En dat ben ik niet.

Dit is er één van… zoals ik beschrijf in de volgende verzen.

De stille rivier

De rivier, vol van water,
eindigt haar loop in zee
of als zij instroomt in een meer om binnen te komen,
uitstroomt om weer te vertrekken
en verder te gaan uiteindelijk
richting de zoute vlakte
van het zeewater.
Zelfs als zij geen geluid zou willen maken,
dat bewegen brengt altijd
een zeker geraas met zich mee.
Ik bekijk die mensenstroom
die “afdaalt” naar het veld,
naar het plein.
Ik hoor niet eens een gemompel,
hun blikken spreken
van een stilte die ik niet kan
en niet weet uit te leggen.
Het is oorverdovend niets te horen,
zelfs het gezoem
van vliegende vliegen niet,
terwijl in de Schelp
nog mensen arriveren, allen
meer dan religieus stil.
Iedereen gehuld in zijn vaandel,
maar één ding hebben zij gemeen:
dezelfde woorden in hun ogen
gedicteerd door de hartslagen,
ook zij kloppend
voor de afzonderlijke kleuren
van elke Contrada.
De verwachting maakt de lucht
scherp als een geslepen zwaard,
maar nog steeds weet ik niet,
kan ik niet en zal ik nooit weten
wat er in het hart en hoofd
van elke Sienees en Contradaiolo omgaat.
Ik kan me beperken tot slechts kijken,
stil aanschouwen en respecteren
hun gedempte zwijgen,
totdat de paarden
uit de Entrone van het Stadhuis komen
met de ruiters die de zweep ophalen
en ik de knal van het mortiertje hoor.
De Palio is van de Senesi,
en met het geraas van het plein
begrijp ik nu het waarom
van al die terughoudendheid,
met de zekerheid
dat de rilling
door mijn lichaam getrokken,
voor mij een ogenblik was,
maar voor wie in Siena geboren is,
een heilige grondslag vormt.

Firenze, 1/7/2021 om 19:22 uur

Afbeelding: Gabriele Forti
https://www.gabrieleforti.it/