Cercando l’Arcobaleno – Op zoek naar de Regenboog

Cercando l’Arcobaleno

Een zin gevonden op een briefje
dat een beroemd chocolaatje omhulde.
Dank je wel, liefste vriendin,
dat je het me hebt gestuurd.
Uit een gedachte die ontstond na het lezen ervan,
is deze vrije vers ontstaan.
Misschien had ik een paar woorden kunnen aanpassen,
maar ik heb het gewoon zo geschreven.
De eerste poging… en zo is het gebleven.

Cercando l’Arcobaleno

(Op zoek naar de Regenboog)

Het leven kiest de muziek,
wij kiezen hoe we erop dansen.
Zo voelen we ons gedwongen
te dansen — of niet.
Tussen hoogtes en laagtes,
gebonden aan de wet van dualiteit,
volgen we de richtlijnen
van dat worden
dat ons dwingt
een ongemakkelijk juk te dragen
en te onderwerpen.
Bijna alsof we
overgeleverd zijn aan de golven,
blijven we dansen
soms op een kalme
of woeste zee.
Maar niets gebeurt toevallig,
en ook als soms
de dirigent verandert,
blijft de muziek altijd dezelfde.
Als een vlag in de wind
klappert het vaandel,
de windmeter draait woest rond
tot we “doordraaien”.
Maar dan, begiftigd met vrije wil,
besluiten we op een bepaald moment
een andere weg in te slaan.
Bijna alsof we diep vanbinnen
een stem horen roepen,
of — een sterk, hard en rauw gevoel —
het horen huilen, alsof
de ziel
werkelijk wanhopig en naakt is.
Misschien heb ik te vaak
naar de lage aarde gekeken,
en is het nu tijd
om mijn blik naar de hemel te richten,
en na een hevige storm
de kleuren te volgen van die brug
die Regenboog heet.
En dan verandert de Muziek,
wordt hemels,
en onder de juiste leiding
leidt de weg — hoe steil en zwaar ook —
op de veiligste manier
naar de Glorieuze Haven.

Florence, 14-06-2025 – 16:38 u